Als je behoort tot het groeiend aantal Amerikanen die geloven dat de federale overheid over het algemeen nutteloos is, dan twijfel je ongetwijfeld je haar nu uit frustratie. Dit is tenslotte het campagneseizoen, wanneer de federale overheid nog nuttelozer is dan gewoonlijk.
En beide uiteinden van Pennsylvania Avenue zijn nooit nuttelozer dan wanneer ze een beleid voor kleine bedrijven overwegen.
$config[code] not found
Een voorbeeld
Dus president Obama vecht deze zomer met het door de republikein gecontroleerde huis over het al dan niet verlengen van belastingverlagingen in het Bush-tijdperk voor een onbepaalde tijd - langer of korter, afhankelijk van met wie je praat.
President Obama wilde die bezuinigingen uitbreiden, maar alleen voor de 'middenklasse', of die huishoudens die minder dan $ 250.000 verdienden met een aangepast bruto inkomen. De hogere inkomstenbelastingplichtigen die zijn uitgesloten van de verlenging die de president overweegt, vertegenwoordigen de hoogste inkomensschijf van 10%.
Je zou denken dat House Republicans de kans zouden wagen om te behouden ieder het aflopen van belastingverlagingen op zijn plaats, toch?
Immers, als je jezelf bereid toont om met je politieke tegenstanders samen te werken, is er altijd de mogelijkheid dat je goede trouwonderhandeling je meer krijgt van wat je verder wilde op de weg.
Tijdens redelijker tijden - zeg ongeveer twintig jaar geleden - waren leden van het Congres genoeg van staatsmensen om bereid te zijn om de helft van wat ze wilden te nemen in plaats van met lege handen weg te lopen. Dat soort van 'give-and-take' opende ook de mogelijkheid voor verdere wijzigingen en andere wetswijzigingen die je nog meer konden brengen van waar je in de eerste plaats op aandrong.
Dat was lang geleden
Ja, jongens en meisjes, ooit waren de leiders van onze natie meer geïnteresseerd in het aanpakken van de problemen van het land dan in ruwe partijdige politieke macht. Of, om nauwkeuriger te zijn, ze waren slim genoeg om te begrijpen dat die twee dingen elkaar niet exclusief waren.
Voorspelbaar, huisrepublikeinen stemden wat president Obama factureerde als een middenklasse en een belastingverlaging voor kleine ondernemingen vorige maand, omdat deze belastingverlaging de eigenaars van kleine ondernemingen, en alle anderen, zou uitsluiten.
Volgens de voorzitter van de Small Business Committee, Sam Graves (R-MO), "zou de door Obama voorgestelde belastingverhoging voor 900.000 kleine bedrijven" banen kosten, terwijl de belastingdruk van president Bush zou aflopen (maar we weten niet zeker of dat wel " zal nog gebeuren) produceert niveaus van onzekerheid die ervoor zorgen dat eigenaren van kleine bedrijven niet kunnen functioneren.
Natuurlijk zijn de 900.000 kleine bedrijven waarnaar de voorzitter verwijst feitelijk 900.000 eigenaren van kleine bedrijven - of, om nog accurater te zijn, 900.000 belastingbetalers die op enigerlei wijze een "klein zakelijk" inkomen melden op hun belastingaangifte.
Sommige van deze eigenaren van kleine bedrijven, die u wellicht nog herinnert aan de debatten in 2003, waren voormalig president George W. Bush, voormalig vicepresident Dick Cheney en voormalig minister van Buitenlandse Zaken Condoleeza Rice. En natuurlijk heeft de overgrote meerderheid van de mensen waar die leden van het Huis voor vechten niets te maken met kleine bedrijven.
Bovendien, zelfs als we Voorzitter Graves toestaan weg te komen met zijn '900.000 kleine bedrijven', hebben we het nog steeds over ongeveer 3,5% van alle kleine bedrijven in het land. Niet echt een zet die waarschijnlijk de op één na grootste economie ter wereld zal verpletteren.
Ondertussen
President Obama had weer een aanval van zijn "We Can not Wait" -politie-zonder-raadplegen-van-de-natie-wetgevende macht en kondigde een aantal kleine bedrijfsinitiatieven aan die meestal geen goedkeuring van het Congres behoeven. Over het algemeen bestaan ze uit een passel van belastingverlagingen en leningprogramma's, die geen van alle voldoen aan de behoeften van de grote meerderheid van de kleine bedrijven.
Hoewel de meeste eigenaren van micro-ondernemingen graag het idee hebben om minder belastingen te betalen, geven veel van hen de voorkeur aan belastingvereenvoudiging en andere vormen van wettelijke verlichting. Niemand lijkt daar ooit over te praten als ze over kleine bedrijven praten. Maar, nogmaals, dat is niet echt het punt van een van deze oefeningen.
Het doel van al deze oefeningen is om alle betrokken partijen iets te vertellen over het campagnepad.
President Obama mag een zogenaamde wetgeving voor kleine bedrijven voorstellen die niet door het Huis zal worden goedgekeurd (omdat het Parlement niets goedkeurt dat de president enige soort van wetgevende overwinning zal opleveren) en vervolgens klagen dat Congressionele republikeinen doen niet genoeg om kleine bedrijven te helpen.
Huisrepublikeinen krijgen tegelijkertijd de mogelijkheid wetgeving te verplaatsen waarvan ze heel goed weten dat ze nergens naartoe gaan omdat (ze weten het heel goed) president Obama het niet gaat ondertekenen (aangenomen dat ze het de senaat voorbij kunnen krijgen, wat onwaarschijnlijk is) en dan kunnen ze klagen dat president Obama niet genoeg doet om kleine bedrijven te helpen.
Het beste deel van deze dwaze game
Geen van beide partijen in dit soort slingerende modderwedstrijd heeft iets voorgesteld dat sowieso de meerderheid van de kleine bedrijven zou helpen.
Zie je, dat is de aard van het politieke campagneseizoen. Als je toeschouwer wilt spelen, helpt een gevoel voor humor om hoge bloeddruk en andere symptomen van overmatige stress te voorkomen.
Anders zou je kunnen eindigen met een maagzweer alleen al door te luisteren naar al dat geluid en woede dat niets betekent.
Campagne Seizoenfoto via Shutterstock
2 Opmerkingen ▼
