In de vorige eeuw ontstonden er talloze verpleegkundige modaliteiten - ook verpleegkundige zorgmodellen genoemd - om tegemoet te komen aan de steeds veranderende behoeften van patiënten en de gezondheidszorgsector. Elke verpleegkundige professional speelt een cruciale rol in de patiëntenzorg en de manier waarop patiënten hun gezondheidszorg ervaren. Nursing care-modellen variëren in administratie en reikwijdte. Terwijl sommigen kwaliteitszorg bieden voor grote aantallen patiënten, richten anderen zich op het dienen van de behoeften van individuen. Modellen voor verpleegkundige zorg zijn vloeiend, waardoor elk ziekenhuis, elke kliniek of privépraktijk een methode kan ontwikkelen om patiënten te dienen.
$config[code] not foundFunctioneel verpleegmodel
De functionele verpleegmethode is een decennia-oude, traditionele vorm van patiëntenzorg. Het model is gebaseerd op een hiërarchie van verpleegkundigen die verschillende taken uitvoeren afhankelijk van hun niveau van opleiding, training en ervaring.
De teamleider, een geregistreerde verpleegster (RN), werkt samen met artsen om de behoeften van een patiënt te bepalen. De hoofdverpleegkundige delegeert vervolgens taken aan verpleegkundigen die onder haar supervisie staan. Ze kan bijvoorbeeld een andere geregistreerde verpleegster toewijzen om behandelingen toe te dienen, terwijl een erkende praktijkondersteuner (LPN) de bloeddruk controleert en de assistent van een verpleegster de patiënt helpt met een trainingsregime.
Functionele verpleging past een meetliniemethode toe voor patiëntenzorg, die economische voordelen kan bieden voor het ziekenhuis omdat het de vaardigheden van elk teamlid maximaliseert. Dit voedingsmodel werkt goed in tijden van grote vraag, zoals oorlogstijd of tijdens epidemieën. Functionele verpleging biedt echter niet de holistische zorg die veel patiënten nodig hebben, omdat de verpleegkundigen zich concentreren op hun individuele taken in plaats van de algehele conditie of voortgang van de patiënt.
Teamverpleegmodel
Het teamverpleegmodel, ontwikkeld in de jaren vijftig van de vorige eeuw, is vergelijkbaar met de functionele verpleegmethode, maar biedt zorg op grotere schaal. Het teamverzorgingsmodel kent een RN toe als de groepsleider die taken delegeert aan een team van medische professionals die voor meerdere patiënten zorgen.
Teams bevatten ten minste twee verpleegsters, meestal met verschillende ervaring, opleiding en vaardigheidsniveaus. Een RN-teamlid kan medicijnen uitgeven, terwijl een LPN de bloeddruk van de patiënt meet. Het team kan ook een assistent van een verpleegkundige bevatten, die taken uitvoert zoals het baden en het kleden van dezelfde groep patiënten.
Enquêtes onder verpleegkundigen hebben hoge cijfers opgeleverd voor het teamverplegingmodel. Onervaren verpleegkundigen waarderen de mogelijkheid om te werken met en te leren van hun ervaren collega's. Evenzo melden ervaren verpleegkundigen dat zij zich meer gesteund voelen in hun taken onder een teamverpleger. De teamverpleegkundige aanpak komt ook de medische voorzieningen ten goede doordat onervaren verpleegkundigen sneller leren, waardoor ze meerwaarde krijgen als werknemersbestand. De methode bevordert ook de communicatie tussen teamleden en verbetert deze, wat kan resulteren in verbeterde patiëntenzorg.
Video van de dag
Gebracht door jou, geboren door SaplingTeamverpleging is afhankelijk van teamleider RN's met goed management en leiderschapskwaliteiten. De behoeften van de patiënt kunnen van invloed zijn op het succes van de teamverpleging. Ontworpen om zorg te bieden aan vele patiënten, biedt het teamverzorgingsmodel niet de juiste dekking voor patiënten die constante zorg en aandacht nodig hebben.
Primair verpleegmodel
Het primaire verpleegmodel kent patiënten toe aan een primaire RN, die de verantwoordelijkheid op zich neemt voor hun zorg gedurende het hele ziekenhuisverblijf. Door de voortgang van een patiënt te volgen, kan de RN een meer holistisch zorgniveau bieden, terwijl het de patiënt het comfort biedt om een primaire verzorger onder het verplegend personeel te hebben.
De primaire voedingsmethode die in de jaren zeventig werd ontwikkeld, won snel aan populariteit. Het ging over de tekortkomingen van oudere modellen zoals functionele en teamverpleging, waardoor er lacunes in de patiëntenzorg ontstonden vanwege taakgerichte benaderingen. Primaire verpleging is bijzonder succesvol gebleken in het voldoen aan de behoeften van patiënten met complexe medische aandoeningen. Een patiënt met diabetes kan bijvoorbeeld hartproblemen, weefselbeschadiging en dieetbeperkingen hebben, die het soort uitgebreide zorg vereisen dat een primaire verpleegkundige kan bieden. Patiënten reageren goed op het primaire verpleegmodel, omdat het hen een goed geïnformeerd medisch contact en een gevoel van continue zorg biedt. In het algemeen waarderen verpleegkundigen het gevoel van primaire verzorgingsaanbod voor autonomie, terwijl ze in staat worden gesteld om patiënten een hoge mate van zorg te bieden.
Flexibele werkschema's, waarmee verpleegkundigen drie opeenvolgende dagen van 12-uursdiensten kunnen werken, gevolgd door vier vrije dagen, vormen een nadeel voor het primaire verpleegmodel, met name voor patiënten die langdurig ziekenhuizen moeten blijven.
Het primaire verpleegmodel is sinds de conceptie relatief onveranderd gebleven. De meeste onderzoeken geven aan dat het een hogere mate van werkplezier biedt voor verpleegkundigen en populair is bij patiënten. De resultaten hebben echter grotendeels anekdotisch bewijs opgeleverd en hebben geen harde gegevens over hoe de kwaliteit van zorg van primaire verpleegkundigen te vergelijken is met modellen zoals team- en functionele verpleegkunde.
Total Patient Care Model
Totale patiëntenzorg is de grootvader van verpleegmodellen. Het vereist een patiënt om alle verpleegkundige zorg van één verpleegkundige te ontvangen. In de medische sector van vandaag, kan volledige patiëntenzorg alleen worden toegepast in bepaalde soorten situaties, waaronder intensive care en thuiszorg.
In het totale patiëntenzorgmodel verzorgt de behandelend verpleegkundige de zorg voor de patiënt van het begin tot het einde van zijn aflevering van de medische zorg. Een verpleegster kan bijvoorbeeld een paar weken dagdagelijkse thuiszorg bieden voor een oudere patiënt die een heup heeft gebroken. De patiënt kan te maken hebben met meer dan één verpleegkundige vanwege werkschema's, maar hij krijgt tijdens een dienst niet de zorg van meerdere verpleegkundigen. Totale patiëntenzorg vereist dat verpleegkundigen alle zorg voor hun patiënten op zich nemen. Ze moeten de toestand van de patiënt nauwlettend volgen en nauw communiceren met de artsen van de patiënt.
Patiënten reageren doorgaans gunstig op de totale patiëntenzorg, omdat hun verpleegkundigen snel aan hun behoeften voldoen. In veel gevallen ontwikkelen de patiënt en de verpleegkundige een vriendschap, wat de ervaring minder stressvol en zinvoller maakt voor de patiënt.
In de instellingen voor thuiszorg kan een patiënt een nadeel ondervinden als hij medische zorg nodig heeft die de verpleegkundige niet gemakkelijk kan bieden. Als een in-home-patiënt bijvoorbeeld plotseling een ademhalingsprobleem ontwikkelt, kan de verpleegster niet snel een beademingspsychotherapeut oproepen. Veel verpleegkundigen genieten van de autonomie die de totale patiëntenzorg hen biedt. Focusgericht werken op één patiënt per keer kan echter leiden tot burn-out.
Case Management
Case management richt zich op de administratieve kwesties van de gezondheidszorg, in plaats van de feitelijke levering van de gezondheidszorg. Een RN-casemanager evalueert de zorg van een patiënt om haar gezondheidszorgkosten te bepalen en de waarschijnlijkheid dat de verzekeraar dekking biedt. Casemanagers volgen de progressie van de zorg van een patiënt om de waarschijnlijke ontslagdatum te bepalen en haar zorgbehoeften na ontslag.
Het casemanagementmodel komt voort uit de complexiteit van externe gezondheidszorgbetalers en de stijgende kosten van de gezondheidszorg. Een case manager fungeert als een tussenpersoon tussen de patiënt en derde betalers, waaronder verzekeringsmaatschappijen, Medicare of Medicaid. Ze zorgen er ook voor dat externe betalers de gezondheidszorgfaciliteiten voor diensten vergoeden.
Casemanagers hebben vaak te maken met 12 tot 28 patiënten per dag. In het verleden evalueerden ze patiëntengrafieken en communiceerden ze elke drie tot zeven dagen met derde betalers. Maar in het digitale tijdperk van vandaag communiceren case managers dagelijks met behandelend artsen, verpleegkundigen en derde betalers.
Effectief casemanagement komt alle betrokkenen ten goede. De case manager communiceert met de patiënt om haar te informeren over goedkeuringen of weigeringen van haar zorgaanbieder. Evenzo kan de casemanager voorkomen dat zorginstellingen geld verliezen door onverwachte meldingen van ontkenning.
Casemanagers moeten op de hoogte blijven van elk aspect van de zorg van de patiënt, van diagnostische tests tot operatieschema's en van poliklinische therapieën tot thuiszorgvereisten. Een casemanager moet bijvoorbeeld het aantal dagen bijhouden dat de verzekeringsmaatschappij van een patiënt betaalt voor intramurale zorg. Als een patiënt een ontslagvertraging ervaart als gevolg van een herschikte operatie, moet de casemanager communiceren met de derdebetaler en nieuwe operatieafdelingen en ontslagdata coördineren met medewerkers in de gezondheidszorg. Een casemanager moet nauw samenwerken met de patiënten om de effectiviteit van behandelingen te beoordelen en zelfhulpplannen voor na ontslag te ontwikkelen.
Over verpleegkundige loopbaan
Het beroep van verpleegkundige omvat verschillende loopbaantrajecten, die verschillende niveaus van onderwijs vereisen. De vraag naar verpleegkundigen neemt toe, wat een uitstekend perspectief biedt op alle verpleegkundigen.
Vergunde praktische en vergunde beroepsverpleegkundigen (LVN's)
Technische scholen en community colleges bieden LPN of LVN educatieve programma's. De meeste LPN- en LVN-programma's nemen ongeveer een jaar in beslag. Deze programma's omvatten hands-on oefeningen, samen met cursussen in onderwerpen zoals farmacologie en biologie. Na het afronden van hun vakken moeten afgestudeerden slagen voor het Licentietheateronderzoek van de Nationale Raad voordat ze een vereiste vergunning voor het beoefenen van verpleging kunnen behalen.
LPN's en LVN's werken rechtstreeks samen met patiënten, waarbij basiszorg wordt verleend, zoals het veranderen van verband, het controleren van de bloeddruk, het inbrengen van katheters en het aankleden en baden van patiënten. LVN's en LPN's helpen bij het bijhouden van patiëntendossiers en bespreken veranderingen in de toestand van patiënten met ander medisch personeel.
Meer dan 720.000 LVN's en LPN's werkten in 2016 in de Verenigde Staten, volgens het Amerikaanse Bureau of Labor Statistics (BLS). Verpleeghuizen maken gebruik van de meeste LPN's en LVN's.
In 2017 verdienden LPN's en LVN's een mediaanloon van meer dan $ 45.000. Een mediane loon vertegenwoordigt het midden van de bezoldiging van de bezetting.
De BLS projecteert de noodzaak voor LVN's en LPN's om met 12 procent te groeien tot 2026.
Geregistreerde verpleegkundigen
RN's werken nauw samen met artsen om de behandelplannen van patiënten uit te werken en toe te dienen. Ze geven medicijnen af, helpen bij medische tests, houden toezicht op behandelingen en bedienen medische apparatuur. RN's onderhouden patiëntendossiers, informeren artsen over veranderingen in de toestand van patiënten en helpen patiënten voorlichten over hun ziekten en behandelingen.
RN's komen naar hun beroep na het behalen van een Associate's Degree in Nursing (ADN) of Bachelor of Science in Nursing (BSN) -programma. ADN-programma's vereisen doorgaans twee tot drie jaar studie, terwijl BSN-programma's meestal vier jaar in beslag nemen. Beide opleidingen omvatten doorgaans klinische oefeningen, evenals vakken in de chemie, biologie, anatomie en voeding. Na het behalen van een ADN- of BSN-programma moet een afgestudeerde RN een licentie behalen voordat ze kan gaan verplegen.
Ongeveer 3 miljoen RN's werkten in 2016 in de Verenigde Staten. Meer dan 60 procent van de RN's werkt in ziekenhuizen. Volgens BLS-schattingen zouden de kansen voor RN's vanaf nu tot 2026 met ongeveer 15 procent moeten toenemen.
In 2017 verdienden RN's een mediaanloon van ongeveer $ 70.000. RN's aan de bovenkant van de salarisschaal namen meer dan $ 100.000 mee naar huis.
Verpleegkundige anesthesisten en nurse practitioners
Verpleegkundige anesthesisten en nurse practitioners - ook wel advanced practice registered nurses (APRN's) genoemd - behoren tot de meest hoogopgeleiden in het verpleegkundig beroep. APRN's moeten hun RN-opleiding afronden en een RN-licentie hebben voordat ze een masteropleiding kunnen volgen om verpleegkundige anesthesist of nurse practitioner te worden. Veel APRN-programma's accepteren alleen kandidaten met een BSN. APRN-programma's omvatten praktische oefeningen en geavanceerde cursussen in onderwerpen zoals fysiologie, farmacologie en anatomie. De meeste staten eisen dat APRN's een licentie of certificering verkrijgen voordat ze kunnen oefenen.
Verpleegkundigen zijn vaak de primaire zorgverlener van hun patiënten. Ze diagnosticeren ziekten, voeren medische testen uit, bedenken behandelings- en welzijnsplannen en geven medicijnen af. Verpleegkundig specialisten werken vaak in samenwerking met een arts.
Verpleegsteranesthesisten beheren anesthesie aan patiënten tijdens operaties, geven pijnmedicatie af en houden patiënten in de gaten als ze wakker worden in de verkoeverkamer. Ze bereiden zich voor op een operatie door de medicatiegeschiedenis van de patiënt in te nemen, om complicaties door interacties met geneesmiddelen of allergieën die kunnen optreden als gevolg van anesthesie te voorkomen.
Ongeveer 155.000 nurse practitioners werkten in 2016 in de Verenigde Staten, samen met slechts 42.000 anesthesiemedewerkers. De BLS schat dat APRN-banen tot nu toe met meer dan 30 procent zullen toenemen.
In 2017 namen nurse practitioners en anesthesiemedewerkers een mediaanloon van meer dan $ 110.000 mee naar huis. Topverdieners verdienden meer dan $ 180.000.
