Het zien van een kind door een blessure of ziekte brengt grote voordelen met zich mee voor veel kinderverpleegkundigen, die de voldoening hebben te weten dat ze een gekwetst of angstig kind geholpen hebben de reis naar herstel te maken. Ze worden echter soms geconfronteerd met intense emotionele druk, vooral wanneer ze een patiënt verliezen of een bang of rouwende ouder moeten troosten. Hoewel hun baan mededogen en empathie vereist, vereist het ook het vermogen om objectief en koel te blijven onder druk.
$config[code] not foundDienen als morele ondersteuning
Kinderverpleegkundigen bieden niet alleen fysieke zorg aan zieke kinderen, maar bieden ook emotionele ondersteuning voor zowel patiënten als hun familieleden. Hoezeer het hen ook verontrust om kinderen te zien lijden of ouders die zich zorgen maken, verpleegsters moeten sterk blijven en kalm blijven, vooral wanneer ze patiënten met ernstige verwondingen of ziektes behandelen. Ze moeten ook leren grenzen te stellen, zodat ze hun betrokkenheid niet belemmeren of hun vermogen om voor patiënten te zorgen belemmeren.
Communicatie Uitdagingen
Kinderen hebben vaak moeite om uit te drukken hoe ze zich voelen, inclusief wat pijn doet en wat hen bezighoudt met hun behandeling. Als verpleegkundigen deze communicatiekloof niet kunnen overbruggen, kunnen ze de angsten van een kind niet wegnemen of zijn symptomen ontcijferen. Dit kan voor veel verpleegkundigen tot frustratie leiden, vooral als het kind niet meewerkt. Het onvermogen om contact te maken met een patiënt kan een verpleegster doen voelen dat ze haar werk niet kan doen. Het kan ook haar inspanningen om zorg te bieden belemmeren, omdat ze niet met het kind kan werken om zijn genezing te ondersteunen.
Video van de dag
Gebracht door jou, geboren door SaplingGetuige zijn van lijden en dood
Het is altijd moeilijk voor een verpleegster om een patiënt met pijn te zien of een patiënt te zien sterven, maar het is soms erger wanneer deze patiënt nog erg jong is. Veel pediatrische patiënten zijn bang en verward en kunnen worden getraumatiseerd als ze lijden aan een gebroken bot of zojuist een diagnose van kanker hebben gekregen. Bovendien kan het voor verpleegkundigen moeilijk zijn om een kind met zijn hele leven voor hem te zien en weet dat er weinig is dat ze kunnen doen om te helpen. Ze betreuren vaak het verlies van een patiënt, vooral als ze hem weken of maanden hebben behandeld en een relatie met hem en zijn familie hebben gevormd.
Het verschil maken
Ondanks de nadelen hebben pediatrische verpleegkundigen vaak baat bij grote emotionele beloningen. Veel, bijvoorbeeld, zorgen voor een gezonde relatie met zowel de kinderen die ze behandelen als hun familieleden. Ze kunnen zelfs jaren in contact blijven nadat het kind naar huis is teruggekeerd, waardoor ze zijn vooruitgang en de positieve impact die ze hadden op zijn leven konden zien. Verpleegkundigen ontlenen ook emotionele voldoening aan het feit dat ze weten dat ze kinderen en hun ouders hebben geholpen tijdens een angstaanjagende of traumatische tijd. Zelfs als het resultaat niet is waar ze op hoopten, weten ze dat ze er waren om ondersteuning, vriendelijkheid en de best mogelijke zorg te bieden.
