Dus ik denk dat iemand een zenuw heeft geraakt. Dus wat vind je van deze tip om geld te besparen:
Vuur mensen aan die geen workaholics zijn. Kom op mensen, dit is het startup-leven, het is geen spel. Werk niet bij een startup als je er niet aan denkt. Ga werken op het postkantoor of in Starbucks als je balans in je leven wilt.
Dat is van Mahalo oprichter Jason Calcanis, eind vorige week, op zijn blog. Hij noemde zijn bericht Hoe geld te besparen met een startup (17 hele goede tips). Dus hij is degene die zijn tips "heel goed" noemt, niet ik. Sommigen van hen zijn redelijk goede tips, maar ik denk dat ze verloren zijn in de storm.
$config[code] not foundAntwoorden kwamen snel en woedend. 111 opmerkingen tegen zondagochtend. Andere blogs reageerden ook: een van de beste was 37 Signals, getiteld Fire the Workaholics, waarin werd geconcludeerd:
Als je startup alleen maar lukt door een sweatshop te zijn, is je idee gewoon niet goed genoeg. Ga terug naar de tekentafel en bedenk iets beters dat kan worden geïmplementeerd door hele mensen, niet door tandwielen.
Die heeft 90 opmerkingen erop. Twee berichten erover - een door Michael Arrington het eens en een ander niet eens - hebben ongeveer 350 opmerkingen tussen hen.
Jason werd ondertussen hard geraakt, met enkele krachtige woorden. Hij heeft het origineel snel afgezwakt en een paar van de meer geciteerde frasen uitgeslagen. En, tot zijn verdienste, toont hij ook de bewerkingen, in de post die je zult vinden als je daarheen gaat.
Vuur mensen die zijn geen workaholics. hou niet van hun werk … kom op mensen, dit is startup leven, het is geen spel. werk niet bij een startup als je er niet aan denkt - ga aan het werk op het postkantoor of Starbucks als je er niet aan denkt je wilt balans in je leven. Voor realz
Wat is hier aan de hand? Ik denk dat het een cultuurschok is; oorlog tussen werelden. Dit zijn geen simpele meningsverschillen. Er is heel wat agressie en woede in de commentaren.
$config[code] not foundEr was een grap die ik eerst in Mexico City hoorde. Misschien heb je een Engelse versie gehoord, maar dit is een vertaling. Het is gerelateerd aan dit alles.
Een man loopt een drukke cantina in en begint met het schieten van twee zes kanonnen in de lucht, waardoor iedereen de aandacht trekt. Hij tekent een lijn in het midden van de balk en geeft een opdracht uit: "Ik wil alle dwazen aan de ene kant van de rij en de schokken aan de andere kant."
"Wacht even", zegt een man in de menigte. "Ik ben geen idioot."
"Ga dan naar de andere kant van de lijn."
Dat is wat deze controverse probeert te doen voor startups en mensen met startups. Het is ook zo ongeveer, of, als je de stroom en richting van de commentaarstorm gelooft: dwaas of een klootzak.
En ik denk niet dat het zo simpel is. Ik zie ten minste twee andere kwesties hier in het midden rondvliegen. En misschien een manier om ze bij elkaar te brengen.
Ten eerste, hoe definieer je succes? Om de zoveel tijd herinnert iemand ons eraan dat het een belangrijke vraag is. Maar we raken verdwaald in de opstartspanning, of misschien is dat de startup-cultuur. Ik denk dat alles wat we moeten doen, de vraag is, als een herinnering. Er zijn zoveel grijstinten tussen de achterkant van een gewoon oud falen en het wit van het succes van een fantastische miljardair. Sommige mensen willen een leven hebben en ze willen dat de mensen om hen heen levens hebben. En het is niet zo dat er geen voorbeelden zijn van startups die mensen respecteerden en in balans waren. Aan de andere kant zijn er veel verhalen rond. De obsessie van iemand is de passie van iemand anders. Je kunt die foto schilderen zoals je wilt. Wil je coach zijn van het voetbalteam van het kind of (heb je een kleine kans om) op de cover van tijdschriften te staan?
Het tweede probleem is oprichters met oogkleppen. Ze willen dat het hele team de obsessie deelt, maar vergeten dat slechts een paar van de beste oprichters de pot met goud aan het einde van die zeer moeilijk te vangen regenboog kunnen delen. Soms zijn leiderschap, soms zijn egoïsme. Het dringt erop aan dat iedereen zijn privédroom koopt, die soms gedeeld wordt en soms niet. Ik heb die soort gedreven en rijdende oprichter aan het werk gezien. De jongere Steve Jobs was zo bij Apple tijdens de Macintosh zwangerschap in 1983. Philippe Kahn had dat veel toen hij Borland International in het midden van de jaren 1980 bouwde. Ik zag het opnieuw vanaf een comfortabele afstand in de late jaren negentig, met dot-coms en hun harde werk-is-alles-sfeer. Dat doet me denken aan de late jaren negentig in Silicon Valley. Toen gebeurde het allemaal opnieuw. Ik kende een bedrijf dat in het eerste jaar $ 45 miljoen durfkapitaal ophaalde, meer dan 100 werknemers inhuurde, niemand meer dan 30 jaar, bijna elke avond avondeten bracht en videogames en pingpong op kantoor aanbood. De dagen van 12 uur waren de norm. De lange uren, het gebrek aan evenwicht, de obsessie wordt verondersteld door het hele team te worden gedeeld, maar in veel van deze gevallen zullen de veronderstelde beloningen aan het einde van die lange trekking niet door het hele team worden gedeeld.
Het kan een beetje lijken op het one-size-life-fits-all syndroom, behalve dat in dit geval het one-size-no-life-systeem geschikt is voor iedereen. Werkt dat? Dat wist ik niet voor die onderneming, die (omdat een juridische regeling dit vereist), naamloos blijft. Het deed voor Apple en Borland. Ik denk niet dat dat heel lang heel goed werkt voor iedereen, althans niet voor een langere periode. Maar ja, sommige mensen die zeggen dat het werkt, hebben heel veel geld.
En hoe brengen we het samen? Ik denk dat het waardevol kan zijn. Geloven in wat je doet. Ik heb bedrijven en teams binnen bedrijven gekend die dachten dat wat ze in het bedrijf deden ertoe deed, voor hen en de wereld. Er is een heel speciaal gevoel dat je krijgt als je aan het eind van de dag de deur uitgaat met het gevoel dat je je tijd hebt besteed aan het verbeteren van de wereld, niet erger. Sommige bedrijven zijn erop gebouwd om dingen beter te maken, terwijl andere erop zijn gebaseerd om geld uit de zakken van mensen te krijgen. Sommige bedrijven respecteren hun klanten, sommige bedrijven bilken hun bedrijven. Je weet wie je bent. Maakt dat het beter?
* * * * *
Over de auteur: Tim Berry is president en oprichter van Palo Alto Software, oprichter van bplans.com, en mede-oprichter van Borland International. Hij is ook de auteur van boeken en software voor bedrijfsplanning, waaronder Business Plan Pro en Hurdle: the Book on Business Planning; en een Stanford MBA. Zijn belangrijkste blogs zijn Planning, Startups, Stories en Up and Running.
13 Opmerkingen ▼
