Twee weken geleden rapporteerde onze lokale krant dat er 40 werknemers waren die maandagmorgen bij een lokaal restaurant arriveerden om geen werk te vinden, alleen een teken op de deur, het bedrijf was gesloten. Vorige week rapporteerde hetzelfde papier hetzelfde met een drukkerij die 85 werknemers had: maandagochtend, sorry, gesloten bedrijf, banen weg.
Kom alsjeblieft, eigenaars en managers, opgroeien. Er is een recessie aan, en dat is alleen als we geluk hebben en het is niet erger, dit is niet het moment om schijn-spelletjes te spelen met je werknemers. Niemand wil weten dat het goed gaat als ze dat blijkbaar niet zijn.
$config[code] not foundIk leerde dit op de moeilijke manier, tijdens de laatste recessie, in 2001. Onze verkopen tuimelden meteen mee met de NASDAQ tijdens de dot-com-boom. Uiteindelijk moest ik vijf van onze 33 mensen op één dag ontslaan; maar ik wachtte te lang. En ik had onderschat, terwijl ik wachtte en hoopte, hoeveel de rest van het team zou inbrengen, zodra ik herkende dat we in de problemen waren.
Ik weet dat als je het slechte nieuws uitzet, je het om de juiste redenen doet. Je wilt niet dat mensen zijwaarts kijken, zich afvragend wie er zal moeten gaan.
Aan de andere kant, stel je voor hoeveel woede en wrok wanneer dingen uit elkaar vallen, en plotseling is de hele plaats verdwenen. Ik was die maandagmorgen niet buiten dat restaurant, of de drukkerij de volgende maandag niet, maar ik kan wel raden hoeveel woede en wrok. De werknemers die daar in de kou staan, moesten dubbel boos en boos zijn omdat ze niet van tevoren op de hoogte waren. Rechts?
Niemand wil worden verteld zich geen zorgen te maken als de dingen slecht zijn. Als u de leiding heeft, willen ze dat u uw zorgen met hen deelt en hen als volwassenen behandelt. Als je dat doet, zullen ze zich waarschijnlijk onderdeel voelen van het team en binnengaan en helpen.
Hier is een raaklijn, misschien nuttig voor u: het andere dat ik in 2001 heb geleerd toen ik vijf mensen tegelijkertijd moest ontslaan: ik dacht dat dat het moeilijkste zou zijn dat ik als eigenaar had gedaan, maar, verrassend genoeg, het eindigde makkelijker om op dezelfde dag vijf mensen te ontslaan dan wat het moeilijkste is van alles wat een eigenaar doet, namelijk een persoon laten gaan. Tenminste die dag liet ik vijf mensen gaan, geen van de vijf namen het als een persoonlijk falen. Het moeilijkste dat ik ooit heb gedaan toen ik de leiding had, was iemand die moest gaan vanwege slechte prestaties loslaten, maar het geprobeerd had, met een goede instelling. Dat doet nog steeds pijn, jaren later.
Hoe dan ook, terug naar mijn belangrijkste punt: als je een ondernemer bent, met werknemers, denk dan niet dat je iemand een plezier doet door je zorgen niet te delen.
* * * * *
