Denk aan het debat over kwantiteitstijd versus quality time? Het was een paar jaar geleden een populair onderwerp, maar toen ging het over ouderschap.
Ik denk dat we moeten overwegen om datzelfde concept toe te passen op de werkplek in het bedrijfsleven. Wil je als werkgever dat mensen te laat blijven werken? Is dat de productiviteit? Ik denk het niet.
Ik denk eigenlijk dat we meer over 'quality time' op de werkplek moeten praten. En we moeten ervoor zorgen dat we de hoeveelheid tijd niet vervangen.
$config[code] not foundWaargebeurd verhaal: in het midden van de jaren 80 kon je tot ongeveer 7:30 of 8 's nachts naar de hoofdkantoren van Apple Computer in Cupertino gaan en mensen vinden die nog steeds aan het werk zijn. Tegen het begin van de jaren negentig kon je rond half vijf gaan en de gangen grotendeels leeg vinden.
Wat is er gebeurd? Is het bedrijf volwassen geworden? Of misschien groeiden de mensen op; ambitieuze alleenstaande mensen werden gekoppelde mensen en mensen met kinderen. Misschien hadden ze iets beters ontdekt dan werken.
Ik denk dat we het speciale geval van crunch-tijd moeten onderscheiden. Ik heb dat een tijd geleden gepubliceerd in Planning Startups Stories:
De 60-urige werkweek, laat staan de 80-urige werkweek, werkt niet. Mensen hebben levens nodig om op de lange termijn te kunnen produceren. U moet echter ook de "crunch-tijden" herkennen, die de uitzondering moeten zijn. Over het algemeen zijn mensen in mijn ervaring productiever als ze buiten het kantoor wonen, 's morgens aankomen en werken tot ze een normale dag hebben gedaan, en dan naar huis gaan. Dat is tenminste, totdat er een speciale tijd is waarin het noodzakelijk is om meer te doen in een korte periode. Wanneer de deadline van het product nadert, wanneer de verpakking moet worden vernieuwd, wanneer er een grote presentatie is, een groot consultingproject moet worden geleverd … dat zijn de crisistijden. Ik werk graag in een bedrijf dat verwacht dat mensen levens hebben, maar ik hou ook van de opwinding van de crisistijden.
Dit komt vandaag voor mij omdat in het stuk van New York Times van gisteren Ongelukkig? Zelfkritiek? Misschien ben je gewoon een perfectionist, auteur Benedict Carey spreekt over de nadelen van perfectionisme, wat een licht werpt op deze "hoe moeilijk doen we een vraag". Hij begint de standaard motto's van een gedreven samenleving te reciteren:
Geloof in jezelf. Neem geen nee voor een antwoord. Stop nooit. Accepteer geen tweede keus. Boven alles, trouw zijn aan jezelf.
Maar dan, met wat ik hoop is contrarian vrolijkheid (hoewel als dat zo is, het is verborgen), gaat hij in de donkere kant:
Toch zijn verschillende recente studies een waarschuwing tegen het te serieus nemen van de platitudes van prestaties. Het nieuwe onderzoek richt zich op een bekend type, perfectionisten, die in paniek raken of een lont opblazen als dingen niet precies kloppen. De bevindingen bevestigen niet alleen dat dergelijke puristen vaak het risico lopen op mentale problemen - zoals Freud, Alfred Adler en talloze geërgerde ouders al lang voorspeld hebben - maar suggereren ook dat perfectionisme een waardevolle lens is om een verscheidenheid aan ogenschijnlijk ongerelateerde mentale problemen te begrijpen, van depressie tot dwangmatig gedrag tot verslaving.
Wat leidt tot het beschrijven van een studie uitgevoerd door Alice Provost op UC Davis met betrekking tot universitaire werknemers:
Mevr. Provost zei die in haar programma bij U.C. Davis vertoonde vaak symptomen van een obsessief-compulsieve stoornis - nog een risico voor perfectionisten. Ze konden geen rommelig bureau verdragen. Ze vonden het bijna onmogelijk om een klus voor de helft te laten staan, om de volgende dag te doen. Sommigen zetten belachelijk lange uren in om taken over te doen, op zoek naar een ideaal dat alleen zij konden zien.
Als een experiment liet mevrouw Provost leden van de groep opzettelijk verslappen, tegen hun instinct in. "Dit was meestal in de context van werk," zei ze, "en ze lijken kleine dingen, omdat wat sommigen van hen als mislukken beschouwden, wat de meeste mensen als geen groot probleem beschouwden."
Werk op tijd laten. Kom niet vroeg aan. Neem alle toegestane pauzes. Verlaat het bureau een puinhoop. Sta jezelf een bepaald aantal pogingen toe om een taak af te maken; en lever dan in wat je hebt.
"En vraag dan: Ben je gestraft? Blijft de universiteit functioneren? Ben je gelukkiger? "Zei mevrouw Provost. "Ze waren verrast dat ja, alles bleef functioneren, en de dingen waar ze zo bezorgd over waren, waren niet zo cruciaal."
Carey vermeldt niet de kant van de werkgever van dit verhaal, maar daarna deed ze niet alleen puur onderzoek, en ze is geen academische, strikt genomen, ze is "een medewerker bijstand counselor." Dus werkt ze voor de werkgever in dit geval, de Universiteit van Californië in Davis, en werken aan de productiviteit van werknemers. Door mensen te overtuigen hoeven ze niet geobsedeerd te raken.
Door mijn jaren in zaken heb ik het beeld ontwikkeld - ik kan het niet bewijzen, ik heb geen Harvard-Business-Review-waardig onderzoek met gegevens, maar toch - dat het op de lange termijn beter gaat met een bedrijfscultuur die gelooft werknemers hebben levens. Ik ben betrokken geweest bij beide kanten van die vraag, uit de Silicon Valley-ratrace waarin iedereen onder druk wordt gezet om extra te werken, naar het veel te oude bedrijf waarin niemand van hun baan houdt en iedereen niet kan wachten om eruit te komen..
Ik denk dat wat echt werkt, te maken kan hebben met een idee dat een paar jaar geleden populair werd, gerelateerd aan ouderschap toen, maar misschien meer geschikt voor zaken dan ouderschap. Dat is het idee van 'quality time' in plaats van 'quantity time'.
Toevallig heeft Jeff Cornwall, bij de Entrepreneurial Edge gisteren deze gerelateerde opinie geplaatst:
Ik maak me zorgen dat velen het belang van passie en betekenis te ver nemen - tot een bijna ongezond extreem. Als dit niet is gelukt, kan het zoeken naar zin voor uw leven vanuit uw bedrijf leiden tot het soort workaholisme dat velen hadden gehoopt te vermijden met een carrière als ondernemer.
En het volgende citaat van Naval Ravikant bij VentureHacks spreekt over kwantiteitstijd versus quality time:
"Laten we serieus worden. Niemand werkt tachtig uur per week. Niet tachtig echte, productieve uren. Kijk goed naar workaholics (en ik ben er een geweest, en heb met anderen samengewerkt), en een groot deel van de tijd wordt besteed aan nietsdoen, opladen, fietsen, schakelen, enz. Vroeger was dit water-koeler praten. In Silicon Valley zijn het gaming, e-mail, IM, lunches en nutteloze vergaderingen. Laten we de klucht laten vallen, oké? "Naval Ravikant bij Startupboy.
Ik heb een keer gehoord (ik luisterde niet expres af, maar dat is een ander verhaal), een medewerker van mijn bedrijf uit het midden van de 20e eeuw, praatte met twee vrienden in een oververhit bedrijf in Silicon Valley, epinions.com, dat toevallig door dat bedrijf werd geleid dezelfde Naval Ravikant op het moment.
"Jullie vertrekken allemaal bijna precies om vijf uur", zei een van de twee mensen van epinions.com, als een vriendelijke beschuldiging.
"Weet je wat?" Kwam het antwoord: "We doen het, maar ik wed dat we meer gedaan krijgen van negen tot vijf dan jij van 10 tot 08:30."
Afbeelding tegoed: Pexels
6 Opmerkingen ▼
