"Wij zijn ondernemers; we zijn in een bedrijf voor onszelf, " Brooke Taylor zei in een recent artikel in de New York Times dat beschrijft wie in 's werelds oudste beroep werkt.
Net als veel andere academici en beleidsmakers definieert mevrouw Taylor ondernemers als mensen die hun eigen bedrijf runnen. Door deze definitie zouden sommige ondernemersinspanningen voor velen van ons ongewenst zijn. Dit roept op zijn beurt de vraag op: moeten we alle soorten ondernemerschap stimuleren?
$config[code] not foundAls je luistert naar de meeste beleidsmakers, leden van de media en academici, is het antwoord "ja". Voor veel mensen in de samenleving is ondernemerschap een wondermiddel dat banen schept, rijkdom genereert, innovatie bevordert en op een andere manier ten goede komt aan ons allemaal.
Ondanks deze retoriek beweren sommige waarnemers echter dat we het ondernemerschap in al zijn vormen niet moeten aanmoedigen. Zelfs als bedrijven zoals mevrouw Taylor banen scheppen en rijkdom genereren, zeggen ze dat we niet echt meer van hen willen.
Jammer genoeg, als er soorten bedrijfscreatie zijn die we liever niet aanmoedigen, dan worden we geconfronteerd met de ontmoedigende taak van het identificeren van wat "wenselijke" ondernemersactiviteit eruit ziet. Hoe doen we dat precies?
Een eerste knip zou kunnen zijn om te zeggen dat we ondernemingsactiviteiten willen aanmoedigen die binnen de wet vallen. Helaas werkt het juridisch-illegale onderscheid niet erg goed, omdat dezelfde bedrijfsactiviteiten op sommige plaatsen legaal zijn, maar in andere landen illegaal. De activiteiten van mevrouw Taylor zijn bijvoorbeeld legaal in sommige delen van Nevada en in Nederland, maar niet in andere Amerikaanse staten en veel landen. En hoe zit het met het openen van een bar? Het is een perfect acceptabele activiteit in de Verenigde Staten, maar je kunt het niet in Saoedi-Arabië doen.
Als alternatief kunnen we proberen wenselijk en ongewenst ondernemerschap te scheiden door de mate waarin de activiteit ten goede komt aan de samenleving. Maar hoe meten we maatschappelijk voordeel? De cannabis coffeeshops en bordelen in Amsterdam creëren banen, leveren toeristische inkomsten op en dragen bij aan het bruto binnenlands product van Nederland. Zij kunnen in feite een grotere bijdrage aan deze economische maatregelen leveren dan veel Nederlandse kleine bedrijven.
Bovendien, hoe wegen we economische voordelen af tegen sociale kosten? Denk bijvoorbeeld aan ondernemersactiviteiten die het gebruik van sigaretten bevorderen - van tabaksteelt tot sigarettenproductie tot de detailhandel in rook. Deze bedrijven creëren banen, genereren exportinkomsten en dragen bij aan het bruto binnenlands product. Maar het sterke bewijs dat het roken van sigaretten een gevaar voor de gezondheid is, suggereert dat de maatschappij beter af zou zijn zonder de ondernemers in de tabaksindustrie. Dus moeten we meer ondernemerschap aanmoedigen die sigaretten maakt en verkoopt?
Hoe zit het met de vormen van ondernemerschap die alleen maar rijkdom van de ene persoon naar de andere verplaatsen? Veel hedgefondsen verdienen bijvoorbeeld geld ten koste van andere beleggers, die geld moeten verliezen aan transacties voor de hedgefondsen om hun winst te verdienen. Net zo winstgevend als deze bedrijven voor hun eigenaren zijn, is de maatschappij als geheel niet beter af voor hun aanwezigheid. Dus willen we mensen aanmoedigen meer van hen te creëren?
Hoe zit het met de massa mensen die voor zichzelf zaken gaan doen, maar nooit iemand in dienst nemen - ongeveer viervijfde van de nieuwe bedrijven die vandaag in de Verenigde Staten zijn opgericht? Is dit een ondernemersactiviteit die we willen aanmoedigen? Voor alle voldoening kunnen dergelijke inspanningen diegenen zijn die zichzelf uitsluiten, veel van deze mensen zouden productiever zijn geweest - meer gegenereerd van wat de samenleving nodig heeft voor elk uur van hun inspanningen - als ze voor anderen zouden hebben gewerkt. De zelfstandige huisschilder zou bijvoorbeeld misschien alleen gelukkiger zijn, maar ze zou efficiënter huizen hebben geschilderd voor iemand anders die grotere schaalvoordelen kon bereiken in de administratie van de huisschilderij.
Dus waar laat dit alles ons achter? We zouden kunnen doen alsof alle ondernemersactiviteiten even wenselijk zijn, zelfs als we niet geloven dat dat zo is. Maar als we erkennen dat we sommige vormen van ondernemerschap meer willen dan anderen, dan moeten we de soorten ondernemerschap identificeren die we willen aanmoedigen. Hierover vraag ik me af of we meer kunnen doen dan alleen een pagina nemen van de beroemde uitspraak van Justice Potter Stewart over pornografie - en zeggen dat we wenselijk ondernemerschap kennen als we het zien.
6 Opmerkingen ▼
