"Rebel Yell" is misschien niet langer het themalied van bloggers.
Journalist Louise Story heeft onlangs in de New York Times een verhelderend artikel geschreven over de groei van het aantal bloggers dat reclame op hun blog accepteert. Als je veel surft op blogs, heb je misschien de toenemende populariteit van adverteren in blogs opgemerkt. Zeker onder de zakelijke blogs die er zijn, de meeste die ik bezoek, hebben op zijn minst een aantal Google AdSense-advertenties op hun blogs.
$config[code] not foundHet artikel had me toevallig geciteerd. Dat is niet de reden waarom ik denk dat het een goed artikel is. In plaats daarvan heeft Louise een trend opgepikt, die echt een verandering weerspiegelt in de houding van bloggers vanaf slechts een jaar of zo geleden:
Toen Anita Campbell twee jaar geleden haar weblog startte over trends in kleine bedrijven, dacht ze dat het eenvoudigweg een service zou zijn voor haar klanten en haar adviesactiviteiten zou helpen groeien.
In plaats daarvan zei ze dat de blog 'net van start ging' en meer lezers trok dan ze had gedroomd. Vervolgens boden bedrijven aan om haar te betalen voor het plaatsen van advertenties en productvermeldingen op haar site. Er waren genoeg aanbiedingen, zei ze, dat ze ervoor kon kiezen om alleen te werken met de aanbiedingen die relevant zijn voor haar lezers. En dus werd haar blog, ooit slechts een marketingtool, op zichzelf een geldgenerator.
"Ik probeer nooit te verbergen dat ik over een adverteerder schrijf", zei ze in een verklaring per e-mail. "Maar ik bied ook geen excuses aan voor het accepteren van advertenties, en ik maak duidelijk dat ik net als iedereen de kost moet verdienen en de kosten moet betalen om de site draaiende te houden."
Na het begin als een vehikel voor anti-establishment, niet-commerciële schrijvers, hebben veel weblogs in de laatste paar jaar welkomstmatten voor zakelijk Amerika neergelegd. Niemand traceert hoeveel advertentiegeld stroomt naar weblogs. Evenmin is duidelijk hoeveel bloggers, zoals mevrouw Campbell, hun sponsors bekend maken. Maar wanneer schrijvers niet volledig open zijn geweest, hebben hun mede-bloggers snel kritiek geleverd.
Mijn filosofie over adverteren is om het aantal en het type advertenties te beperken, zodat ze niet overdreven opdringerig zijn. Het is belangrijk om een balans te vinden tussen verdiensten en site-bruikbaarheid.
Een van de voordelen van blogs op reguliere mediasites is dat blogs meestal niet zoveel intrusieve advertenties bevatten. Sommige bekende tijdschriftsites hebben nu zoveel advertenties die over de pagina bewegen, verschijnen of automatisch video's laten zien of inhoud bevatten, dat het ronduit onaangenaam is voor de lezer. Ik neem niet eens de moeite om links te plaatsen naar artikelen in bepaalde websites van zakenmagazines, want het doet me pijn om bezoekers te sturen om de handschoen te gaan gebruiken om iets op hun sites te lezen.
Dit is ook een belangrijk punt dat vaak over het hoofd wordt gezien in de discussies over 'adverteren of niet adverteren': zorgvuldig gekozen advertenties die relevant zijn voor uw lezers, kunnen zelfs een service aan de lezers bieden. Lezers zien ze als een prachtig iets.
Denk je dat ik een grap maak?
Bekijk het advertentieblok "gratis tijdschriften" aan de linkerkant. Ik krijg een klein bedrag betaald als iemand zich abonneert op een handelspublicatie of een gratis whitepaper. U betaalt de lezer niets - en u krijgt enkele gratis publicaties. Ik heb zoveel raves gehad en bedankt voor de vakpublicaties, ik ben de tel kwijtgeraakt.
Dit is een voorbeeld van een advertentie of sponsorschap die een waardevolle service is voor lezers. Niet elk programma om geld te verdienen op een site moet irriterend zijn.
2 Opmerkingen ▼
